မရိုက်မိသော သံတချက်

တခါတုန်းက ကုန်သည်တယောက်က ဈေးပွဲကို ပစ္စည်းတချို့ ရောင်းဖို့သွားခဲ့တယ်။ ပစ္စည်းအားလုံးက ဈေးကောင်းရလိုက်တော့ သူ့ငွေအိတ်ထဲမှာ ရွှေစ ငွေစ အပြည့် ရလိုက်တာနဲ့ သူအတော်ပျော်သွားတယ်။

"ဒီနေ့ ငါအတော် ကံကောင်းပါလားနော်။ ပြန်ရမယ့်ခရီးက ရှည်တော့ အခုပဲ အိမ်ပြန်မှ တော်တော့မယ်" လို့ သူ့ကိုယ်သူ ပြောတယ်။ အဲဒါနဲ့ ထမင်းဆိုင်ထဲ မြင်းယူဖို့ သူဝင်သွားတယ်။ အဲ့ဒီမှာ မိတ်ဆွေတချို့နဲ့ တွေ့တယ်။

"မပြန်ခင် ကျုပ်တို့နဲ့ လက်ဖက်ရည်သောက်ပါဦး။ ခင်ဗျားက အတော်လေး ရလိုက်တော့ ပျော်ဖို့အချိန်လေး တခုအတွက်တော့ တတ်နိုင်မှာပါ" လို့ သူတို့က ပြောတယ်။

"အေး ကျုပ်ကြာကြာတော့ မနေနိုင်ဘူး။ အပြန်လမ်းက ညဆိုရင် ဓားပြ မကြာခဏ တွေ့ရတတ်တော့ မမှောင်ခင် အိမ်ပြန်ရောက်မှ လက်ဖက်ရည်ပဲ သောက်တော့မယ်" လို့ ကုန်သည်က ပြောတယ်။

ဘာပဲပြောပြော သူအတော်ပျော်လိုက်တာ သူတို့တတွေနဲ့ စကားပြောရင်း အချိန်အတော် ကုန်သွားတယ်။ နောက်မှ သူက ထခုန်လိုက်ရင်း "အလိုလေး ဒီလောက် နောက်ကျသွားမှန်း မသိဘူး။ ချက်ချင်းပြန်မှ ဖြစ်တော့မယ်" လို့ ပြောလိုက်တယ်။

သူ့မြင်းကို ဆွဲလာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆွဲလာတုန်း သူ့မိတ်ဆွေတယောက်က သူ့မြင်းရဲ့ ခွာတွေကိုကြည့်ရင်း "မြင်းခွာမှာ သံတချက် ပြုတ်နေတယ်။ ခဏစောင့်ပြီး ရိုက်ထည့်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်" လို့ ပြောတယ်။

"မဖြစ်ဘူး မဖြစ်ဘူး တမိနစ်တောင် မစောင့်နိုင်ဘူး။ ချက်ချင်းထွက်ရမယ်။ သံတချောင်းက အကြောင်းမဟုတ်ဘူး" လို့ ကုန်သည်က ပြောတယ်။

အဲဒီလိုနဲ့ သူ့မြင်းပေါ်တက်ပြီး မြို့ပြင်ကို ကဆုန်စိုင်း ထွက်သွားတယ်။ နာရီအတန်ကြာ ခရီးနှင်လာခဲ့ပြီးနောက် ထမင်းဆိုင်တဆိုင်မှာ တခုခုစားဖို့ ရပ်လိုက်တယ်။ ထမင်းစားပြီး နောက်တခါ ပြန်ထွက်မယ် လုပ်တော့ မြင်းဇောင်းက ကောင်လေးက

"ခင်ဗျားမြင်းမှာ သံခွာတခု ပြုတ်နေတယ်။ မြင်းကို ပန်းပဲဆရာဆီ လှည့်ခေါ်ဖို့ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါ" လို့ ပြောတယ်။

"မဖြစ်ဘူး ငါမစောင့်နိုင်ဘူး အခုကိုပဲ နောက်ကျနေပြီ မိုင်နည်းနည်းပဲ သွားရတော့မှာ ခွာတခုမပါလဲ မြင်းက ဒီလောက်အဝေးကို သွားနိုင်မှာပါ" လို့ ကုန်သည်က ပြောလိုက်တယ်။ နောက်တခါ မြင်းပေါ်တက်ပြီး ဆက်စီးသွားတယ်။

ဒါပေမယ့် မိုင်နည်းနည်းရောက်တော့ မြင်းက ထော့နင်းထော့နင်း ဖြစ်လာတယ်။ သွားတာ တဖြည်းဖြည်း နှေးသွားတယ်။ ချက်ချင်းဆို ခလုတ်တိုက်မိပြီး ကုန်သည်လည်း လိမ့်ကျလုမတတ် ဖြစ်သွားတယ်။ သူအောက်ဆင်းပြီး မြင်းခွာကို ကြည့်လိုက်တယ်။

"အတော်ဆိုးပါလား။ ခြေလုံးဝ ကျိုးသွားပြီး။ အခု ခြေကျင်လျှောက်ပြီး မြင်းကို ဆွဲသွားရတော့မှာပဲ" လို့ သူ့ကိုယ်သူပြောတယ်။

သူနည်းနည်း ထပ်လျှောက်သွားတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ မှောင်လာနေပြီ။ အိမ်နဲ့ အလှမ်းဝေးတဲ့ ခရီးမှာပဲ ရှိသေးတယ်။ချက်ချင်းဆိုသလို ဓားပြ ၂ ယောက် ခြုံတွေကြားက ခုန်ထွက်လာတယ်။

ကုန်သည်လည်း အံ့အားသင့် သွားတယ်။ မောလည်းမော တိုက်ဖို့လည်း မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ အဲဒါနဲ့ ဓားပြတွေက သူ့ပိုက်ဆံတွေကို မြန်မြန်ဆန်ဆန် လုယူပြီး သူ့ မြင်းကျိုးဘေးမှာ ထိုင်လျက်သား ထားခဲ့ကြတယ်။

အမှောင်ထဲမှာ အညိုအမည်းစွဲပြီး မောလည်းမော ယူကျုံးမရလည်း ဖြစ်သွားတယ်။ "အမယ်လေးဗျ မြင်းခွာသံတချက် မနှက်မိလိုက်တာနဲ့ ကျုပ်ငွေတွေ ဆုံးပါပေါ့။ ဒီလောက်မိုက်တဲ့လူ သံရိုက်ဖို့ အချိန်နည်းနည်းပေးခဲ့ရင် ကျုပ်မြင်းလည်း ခွာကျွတ်ပြီး ကျိုးမှာ မဟုတ်ဘူး။